Po Grudniu pierwsze oznaki wznowienia działalności KPN na Mazowszu można zauważyć dopiero w 1983. Krzysztof Król nawiązał kontakt ze zwolnionym w grudniu 1982 z obozu internowania Zygmuntem Goławskim (seniorem) z Siedlec i Tadeuszem Jandziszakiem z Wrocławia. Cała trójka zaczęła występować w imieniu Rady Politycznej KPN, używając pseudonimów: "Andrzej Grot" (Król), "A. Kowalski" (Goławski) oraz "Zawisza" (Jandziszak). Król od końca 1982 podróżował także po Polsce, aby nawiązać kontakt z innymi ośrodkami KPN. Swoje kontakty z innymi miastami miał także Goławski (np. jako jego łącznik miedzy Siedlcami a Krakowem występował Piotr Troszkiewicz z Siedlec, który uczył sie w krakowskim LO).

11 listopada 1983 osoby ze środowiska warszawskeij KPN oraz Krąg Pamięci Narodowej zorganizowały uroczyste msze święte w katedrze św. Jana oraz kościele Świętego Krzyża. Po ich zakończeniu ok. 20 tys. osób przemaszerowało pod Grób Nieznanego Żołnierza. 

Z kolei Andrzej Iwański corocznie organizował w kościele św. Klemensa na Karolkowej (za zgodę proboszcza ks. Sitko) msze święte w rocznice ujawnienia Zbrodni Katyńskiej (czyli w kwietniu) oraz 17 września.

Tymczasem jeszcze w 1983 Król rozpoczął wydawanie pisemka Rady Politycznej pn. "Przegląd KPN" oraz wydał jeden numer pisma "Strzelec" (80 stron)  - w imieniu Organizacji Młodzieżowej  "Strzelec", którą kierował. Z kolei Andrzej Szomański i Bohdan Urbankowski rozpoczęli wydawanie pisma "Przyszłość Polski". Oba środowiska wkrótce nawiązały łączność (Szomański prowadził szkolenia z młodzieżą (m.in. w Parku Kampinoskim).

1 marca 1984 wznowił formalnie działalność KAB Obszaru Centralnego w 4-osobowym składzie: "Marcin Barski" (Andrzej Szomański), "Roman Borkowski", "Marek Karwowski", "Robert Szklany".

W czerwcu 1984 w trakcie imienin Gęsickiego 6-osobowa grupa rozwiesiła transparent KPN w centrum Warszawy.

W sierpniu 1984 konfederaci uczestniczyli w organizacji uroczystych obchodów 40. rocznicy Powstania Warszawskiego (sesja naukowa w kościele Świętego Krzyża, wystawa w wieży kościoła św. Anny) zaś grupa młodych warszawskich konfederatów wzięła udział w Marszu Szlakiem I Kompanii Kadrowej (Gęsicki, Wnuk, Maćkowiak oraz Szomański, który uczestniczył w wymarszu "kadrówki" 6 sierpnia).

W 1984 Król (pod pseudonimem "Andrzej Grot" wydał broszurę "Leszek Moczulski. Życie i idea".

Latem 1984, w związku z amnestią, przywódcy KPN znaleźli sie na wolności. Moczulski zwolniony 4 sierpnia 1984 z Barczewa (wraz z żoną i Królem) już 11 sierpnia 1984 dołączył do pieszej pielgrzymki do Częstochowy, 21 września przemawiał na pogrzebie płk. Kwiecińskiego, którego pożegnał jako honorowego członka KPN, odbywał spotkania autorskie (np. 7 października 1984 w kościele w Podkowie Leśnej), nawiązał także kontakt z zagranicą (z Maciejem Pstrąg-Bieleńskim, Aleksandrem Pruszyńskim, Zbigniewem Wołyńskim, Jerzym Zalewskim i Władysławem Galantem).

Narastające różnice między zwolnionymi z więzienia liderami KPN dot. taktyki dalszego działania spowodowały, że jesienią tego roku doszło do rozłamu, który szczególnie dotknął KPN w Warszawie i w Siedlcach. Po zebraniu Rady Politycznej 14 października 1984 z KPN odeszli m.in.: Romuald Szeremietiew, Tadeusz Stański, bracia Melakowie (chociaż na pogrzebie ks. Popiełuszki Stefan Melak występował jeszcze ze sztandarem KPN) i rodzina Goławskich. W styczniu 1985 założyli oni Polską Partię Niepodległościową (PPN), która miała prowadzić działalność konspiracyjną.

Tymczasem KPN usiłowała kontynuować działalność jawną, co doprowadziło w marcu 1985 do wkroczenia SB na posiedzenie Rady Politycznej. Z terenu Warszawy zatrzymano: Moczulskiego, Szomańskiego (który był w tym czasie szefem Obszaru I), Króla, Grzegorza Rossę i Piotra Węgierskiego. Trzej pierwsi zostali aresztowani. Wkrótce stanęli przed sądem, zostali skazani i wyszli na wolność dopiero latem 1986 (w wyniku kolejnej amnestii).

W tym trudnym okresie do warszawskiej KPN przystępowały kolejne grupy: grupa pracowników kilkunastu warszawskich zakładów pracy ze Zbigniewem Adamczykiem,  Andrzejem Chyłkiem i Michałem Janiszewskim (Międzyzakładowe Porozumienie Solidarności "Unia"), grupa młodzieży szkolnej Jerzego Woźniaka (Świt Niepodległości), czy też grupa młodzieży akademickiej Wiesława Gęsickiego, związanego już wcześniej z KPN (Nie Chcemy Komuny),

Długo nie udawało się natomiast uruchomić w Warszawie poligrafii, która wydawałaby centralne pisma KPN. Wydawanie "Drogi" wznowiono w 1984, ale w Łodzi (tamtejsze Wydawnictwo Polskie zostało podporządkowane bezpośrednio Warszawie i podawało Warszawę, jako miejsce działalności). Wydawanie "Gazety Polskiej" (pod redakcją Króla) wznowiono dopiero w 1986 za sprawą Michała Janiszewskiego, który odbudował Wydawnictwo Polskie w Warszawie.

***

Na początku 1983 Jan Chmielewski podjął nieudaną próbę odbudowy płockiej KPN (w kwietniu 1983 SB rozbiła podziemną drukarnię). Nieliczni konfederaci kontynuowali działalność podziemną w ramach "S". Sam Chmielewski w styczniu 1985 przystąpił do PPN.

Odbudowa Konfederacji w Płocku nastąpiła dopiero jesienią 1986 za sprawą Dariusza Stolarskiego, który w areszcie na Rakowieckiej w Warszawie poznał Adama Słomkę. Gdy Stolarski wrócił do Płocka pomógł płockim konfederatom nawiązać kontakt organizacyjny z Warszawą. W październiku 1986 szefem okręgu płockiego KPN został Jacek Pawłowicz, wznowiono nabór nowych członków (w połowie 1987 KPN w Płocku liczyła 15 osób).

***

W omawianym okresie nie udało się odbudować KPN w Radomiu, do czego walnie przyczyniła się nagła śmieć Jacka Jerza w styczniu 1983 oraz emigracja Andrzeja Sobieraja do Australii (w tym samym roku). 

Jakieś struktury KPN w Radomiu jednak istniały. Na ich czele (od 1984) stał Krzysztof Bińkowski.