Na początku 1982 Waldemar Czechak (niebędący wcześniej członkiem KPN) nawiązał kontakt z działaczami KPN w Białymstoku (m.in. Bondarykiem) i utworzył grupę pod nazwą Demokratyczny Ruch Oporu. Bondaryk wydawał gazetkę pod tym samym tytułem, w której zapowiadano działania zbrojne w odpowiedzi na wprowadzenie stanu wojennego. Grupa organizowała nie tylko spektakularne akcje małego sabotażu (malowanie haseł i wieszanie transparentów w trudno dostępnych miejscach), ale także organizowała akcje o charakterze terrorystycznym.

5 lutego 1982 podpalono III komisariat MO przy ul. Antoniukowskiej (do jego wnętrza wrzucono butelkę z benzyną) i rozrzucono ulotki ("Solidarność żyje, broni ma pod dostatkiem").

21 lutego podpalono sklep Wojskowej Centrali Handlowej mieszczący sie w budynku zamieszkałym przez oficerów milicji i wojska (m.in. przez komendanta wojewódzkiego MO).

Podjęto działania w celu podpalenia kolejnych budynków: IV komisariatu przy ul Mickiewicza (dwukrotnie - w lutym 1982 - zrezygnowano z akcji w ostatniej chwili, gdyż budynek był silnie strzeżony przez patrole milicji i wojska) oraz komisariatu kolejowego (21 lutego zrezygnowano z akcji w ostatniej chwili z uwagi na dużą ilość osób na dworcu kolejowym). Planowano też zniszczenie budynku KW PZPR. W tym celu przygotowano butelki z benzyną i lontem i gromadzono materiały wybuchowe (proch strzelniczy), skonstruowano bombę zegarową.

29 kwietnia zatrzymano Leszka Barana, Franciszka Bartnickiego, Andrzeja Dytmana, Zbigniewa Gocławskiego i Jerzego Wysockiego. Czechak nie został wtedy schwytany, co spowodowało, że sprawcy nie otrzymali wyroków w trybie doraźnym. Czechak ukrywał się m.in. w mieszkaniu Stanisławy Dudzińskiej. Złapano go w zakonspirowanym lokalu na os. Dziesięciny 25 czerwca 1982. Na przełomie lipca i sierpnia 1982 w areszcie milicyjnym został dwukrotnie pobity, gdy podjął dwutygodniową głodówkę, domagając się przeniesienia do aresztu śledczego przy ul. Kopernika (gdzie były lepsze warunki w celi). Cała grupa pozostawała w areszcie mino amnestii ogłoszonej 22 lipca 1983.

18 listopada 1983 Czechak został skazany na 3,5 roku więzienia, Gocławski - na 3 lata, Dytman - na 2 lata a Wysocki na 1,5 roku (bez zawieszenia). Postępowanie wobec Barana umorzono w sierpniu 1983 a Bartnickiego uniewinniono. Dopiero po wydaniu wyroku skazani zostali wypuszczeni na wolność a sąd wystąpił do prokuratury o zastosowanie wobec nich amnestii z lipca 1983.