została utworzona 3 października 1944 w Londynie przez emigracyjnych działaczy piłsudczykowskich, którzy po podróży Stanisława Mikołajczyka do Moskwy w sierpniu 1944 uznali, że rząd RP wkroczył na drogę podporządkowania Polski dyktatowi brytyjsko-sowieckiemu. Ostatecznie struktura ta uformowała się w 1947 r. obejmując wszystkie przedwojenne nurty piłsudczyzny.
Wśród założycieli LNP byli: Janusz Jędrzejewicz (b. premier i twórca reformy oświaty), Michał Grażyński (b. wojewoda śląski i przewodniczący Związku Harcerstwa Polskiego), Juliusz Łukasiewicz (b. ambasador RP we Francji), Bohdan Podoski (b. wicemarszałek Sejmu i współtwórca konstytucji kwietniowej), płk Tadeusz Schaetzel (b. wicemarszałek Sejmu), mjr Mikołaj Dolanowski (b. sekretarz generalny BBWR i wiceminister spraw wewnętrznych), gen. Władysław Bortnowski (dowódca Armii „Pomorze” w 1939). Członkami Ligi byli m.in.: gen. Józef Kordian-Zamorski (b. dowódca Policji Państwowej), Ferdynand Goetel (pisarz), gen. Kazimierz Sawicki (b. komendant obszaru ZWZ-AK Lwów), Stanisław Ostrowski (b. prezydent Lwowa), Bohdan Wendorff i Jerzy Ostoja-Koźniewski, Jan Ciechanowski (b. ambasador RP w USA), Wacław Grzybowski (b. ambasador RP w ZSRR), Wacław Babiński (poseł w Hadze).
Kolejnymi prezesami LNP byli:
* Juliusz Łukasiewicz,
* dr Michał Grażyński,
* Mikołaj Dolanowski,
* Bohdan Podoski,
* Jerzy Zaleski,
* Jerzy Ostoja-Koźniewski.
Organem LNP był roczny "Biuletyn Informacyjny".
Głównym celem LNP było przywrócenie Polsce wolności i niepodległości. LNP uznawała władze PRL za nielegalne, nie uznawała powojennej granicy wschodniej Polski natomiast uznawała za niepodważalną granicę polsko-niemiecką na Odrze i Nysie Łużyckiej oraz prawa Polski do Prus Wschodnich, popierała koncepcję Międzymorza (utrzymywała stały kontakt z emigracją litewską i ukraińską).
LNP utrzymywała kontakt w kraju z przedwojennymi oficerami Wojska Polskiego (w celu nawiązania tego kontaktu w l. 1963-1968 działacz Ligi, a w l. 1972-1982 jej sekretarz generalny Jerzy Zaleski trzykrotnie odwiedzał kraj). 
Między LNP a KPN była ścisła więź (przy zachowaniu  pełnej odrębności organizacyjnej). Powstanie KPN (1 września 1979 r.) było zsynchronizowane z I Zjazdem Łączności z Walczącym Krajem w londyńskim POSK. W zjeździe tym LNP odgrywała ważną rolę. W czasie tego zjazdu zostało ogłoszone na emigracji powstanie KPN. Ostatni prezes LNP (Jerzy Ostoja-Koźniewski) był zagranicznym członkiem Rady Politycznej KPN. W 1987 Rada Polityczna KPN uznała, że "założenia, cele i charakter polityczny LNP i KPN są identyczne" i zaapelowała, aby wszyscy członkowie i sympatycy KPN na terenie Wielkiej Brytanii wstępowali do LNP.
18 marca 1992 LNP rozwiązała się, uznając KPN za formację, będącą w stanie reprezentować nurt piłsudczykowski w kraju.  

Materiały są dostępne na licencji CC BY 3.0 PL. 
Zezwala się na dowolne wykorzystanie treści

pod warunkiem wskazania autorów praw do tekstu.