Wśród 50 osób, których nazwiska figurują pod Aktem Założycielskim KPN, z Łodzi były tylko dwie: Wojciech Szostak oraz Jan Prawski. Ten drugi, to prawdopodobnie pseudonim jakiejś innej osoby (Danuty Orłowskiej?), której tożsamości historykom nie udało sie ustalić. 

Wojciech Szostak miał ograniczone możliwości działania z uwagi na trudną sytuację rodzinną. Z kolei jego ojciec - płk Józef Szostak, współpracownik Moczulskiego od lat 60., z uwagi na wiek, nie był w stanie odegrać większej roli, niż tylko symboliczną. 

Z kolei łódzcy uczestnicy ROPCiO, którzy w konflikcie Czuma-Moczulski poparli tego ostatniego nie angażowali się w działalność KPN, gdyż byli uczestnikami innych grup opozycyjnych (np. Jacek i Małgorzata Bartyzelowi - RMP, Karol Głogowski, Andrzej Mazur i Andrzej Ostoja-Owsiany - RWD). 

W tej sytuacji na pierwszy plan wysunęły się dwie inne osoby. Jedną z nich była Danuta Orłowska, która miała jednak opinię niezrównoważonej psychicznie. Wykorzystała to łódzka bezpieka, która szczególnie często stosowała wobec działaczy opozycji w tym mieście represję w postaci przymusowego leczenia psychiatrycznego. Drugą osobą był student UŁ Sławomir Osiejczuk. Rezultaty jego działań były jednak ograniczone, m.in. z uwagi na represje ze strony SB, pod wpływem których on sam wyemigrował zagranicę.

Ostatecznie więc w okresie do Sierpnia struktury KPN w Łodzi nie powstały, choć  były próby prowadzenia działalności politycznej pod szyldem KPN.